Οι περίεργοι θάνατοι των αρχαίων ΣΟΦΩΝ μας

Οι περίεργοι θάνατοι των αρχαίων ΣΟΦΩΝ μας  

 

ΑΙΣΧΥΛΟΣ: Ο θρύλος ισχυρίζεται ότι ένας αετός πέρασε τη φαλάκρα του ποιητή για βράχο, και άφησε να πέσει πάνω στη φαλάκρα του μια χελώνα (έτσι σκοτώνει τις χελώνες ο αετός και μετά τις τρώει). Ο θρύλος προσθέτει ότι κάποιος χρησμός του είχε προειπεί: "Ουράνιον σε βέλος κατακτενεί". Αυτήν την εκδοχή πολλοί δεν την παραδέχονται.
ΣΟΦΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΤΑ ΧΡΗΣΙΜΑ ΟΧΙ ΤΑ ΠΟΛΛΑ. 

Ο πατέρας της ελληνικής τραγωδίας και μέγιστος των τραγικών ευπατρίδης, από το γένος των Κοδριδών. Γεννήθηκε και ανατράφηκε στην Ελευσίνα και είχε πατέρα τον Ευφορίωνα. Ο χώρος των Ελευσινίων Μυστηρίων συνετέλεσε ώστε να διαπλαστεί το ήθος του ποιητή υψηλό, γενναίο και ευσεβές, γι’ αυτό και μετέχει σε όλους τους υπέρ της ελευθερίας αγώνες του έθνους, στο Μαραθώνα, στο Αρτεμίσιο, στη Σαλαμίνα και στις Πλαταιές. Ολόκληρη η ποίησή του απεικονίζει το γενναίο και υπερήφανο φρόνημα του Μαραθωνομάχου. Είναι ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος της αγνής και γενναίας εκείνης γενεάς των Μαραθωνομάχων, στο όνομα των οποίων ορκίζονταν οι Αθηναίοι «μα τους Μαραθώνι αγωνισαμένους», λέγει ο Δημοσθένης. Αντίθετα προς τον Πίνδαρο, που ύμνησε τους αθλητές, ο μέγας τραγικός υμνεί τους ελευθερωτές της Ελλάδος.



 

      
ΑΙΣΩΠΟΣ: Τον Αίσωπο τον έστειλε ο βασιλιάς Κροίσος για να πάρει κάποιον χρησμό από το Μαντείο των Δελφών. Συκοφαντήθηκε όμως από τους παρευρισκόμενους στο μαντείο, ότι έκλεψε την ασημένια φιάλη του Θεού Απόλλωνα. Έτσι καταδικάστηκε να γκρεμιστεί από τους κατοίκους από την κορυφή του Παρνασσού Υάμπεια, πράγμα που έγινε. 
ΠΟΛΛΟΙ ΥΠΟΣΧΟΝΤΑΙ ΜΕΓΑΛΑ, ΕΝΩ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΥΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ.
Διάσημος μυθοποιός της αρχαίας Ελλάδος. Καταγόταν από τη Φρυγία και υπήρξε δούλος του φιλοσόφου Ιάδμονος, ο οποίος, όταν αντελήφθη την ιδιοφυία του Αισώπου, του απέδωσε την ελευθερία του. Η παράδοση λέγει, ότι ήταν καμπούρης, με στραβά πόδια και φοβερά δύσμορφος. Έτσι τον απεικόνισαν οι αρχαίες προτομές. Διακρινόταν για τις ευφυολογίες του και τις αστειότητές του και επαγγελλόταν το γελωτοποιό. Ωστόσο ήταν βαθειά φιλοσοφημένος και είχε μια σπάνια γνώση για την ανθρώπινη φύση και την κοινωνία.    



   
ΑΝΑΚΡΕΩΝ: Κι εδώ ο θρύλος δίνει και παίρνει. Λέγεται, λοιπόν ότι ο Ανακρέων σκοτώθηκε από τον Ίππαρχο στην Αθήνα. Εμείς γνωρίζουμε ότι τον Ίππαρχο τον είχε σκοτώσει πριν από αυτή τη διάδοση ο Αρμόδιος. Άλλος θρύλος για το θάνατο του Ανακρέοντα λέει πως πνίγηκε από μια ρώγα σταφυλιού, αν αυτό δεν είναι σύγχυση με το θάνατο του Σοφοκλή.   
ΑΣ ΧΑΘΕΙ ΠΡΩΤΟΣ ΑΥΤΟΣ, ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΕ ΤΟ ΧΡΗΜΑ.
Αρχαίος Έλληνας λυρικός ποιητής υιός του Σκύθινου. Γεννήθηκε στα 570 π.Χ, περίπου στην Τέω (Ιωνία). Όταν στα 545 η πόλις Τέως κυριεύθηκε από τους Πέρσες, οι κάτοικοί της διέφυγαν στη Θράκη, για να εγκατασταθούν στα Άβδηρα, που είχαν ιδρύσει στα 654 άλλοι Ίωνες πρόσφυγες, οι Κλαζομένιοι. Από έφηβος, ο Ανακρέων, ήταν γνωστός σαν ποιητής, και ιδιαίτερα είχε φήμη ευφυέστατου, γλεντζέ και ερωτύλου, αναθρεμμένος ως ήταν στην Ιωνία σ’ εποχή ευημερίας και ευωχίας.




ΑΝΑΧΑΡΣΙΣ: Ο προληπτικός αδερφός του βασιλιά της Σκυθίας Σαύλιος, επειδή νόμιζε ότι θέλει ο αδερφός του να μεταφέρει τη λατρεία των Ελευσινίων της Αθήνας στη Σκυθία, τον σκότωσε με τόξο, κατηγορώντας τον για ασέβεια.   
Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΤΟΥΣ.
Σκύθης από βασιλικό γένος. Ωθούμενος από φλογερή δίψα για γνώση, κατέβηκε στην Ελλάδα και επισκέφθηκε την Αθήνα, για να γίνει φίλος του Σόλωνος, και την Κόρινθο, για να συνδεθεί με τον Περίανδρο. Ο Ηρόδοτος λέγει γι’ αυτόν, ότι διαπλέοντας την Κύζικο είδε μια τελετή προς τιμής της Δήμητρας, και ορκίσθηκε αμέσως να μεταφέρει τη λατρεία της θεάς στην πατρίδα του.


 

    
ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ: Φονεύθηκε κατά την άλωση των Συρακουσών από αγροίκο και βάρβαρο στρατιώτη, τον οποίο θέλησε να διώξει από το εργαστήριο του για να μην του διακόψει τις σκέψεις του, λέγοντας το γνωστότατο από τότε: "Μη μου τους κύκλους τάραττε".

Μέγας σοφός της αρχαιότητος, μαθηματικός φυσικός και μηχανικός. Γεννήθηκε στις Συρακούσες. Ήταν συγγενής ή πολύ οικείος του τυράννου των Συρακουσών Ιέρωνα, στο υιό του οποίου αφιέρωσε το σπουδαιότερο σύγγραμμά του «Ψαμμίτης». Αγαπούσε με αφοσίωση την πατρίδα του και περιφρονούσε όσα πλεονεκτήματα του προσέφερε η ακμάζουσα Αλεξάνδρεια των Πτολεμαίων. Κατά την περίφημη πολιορκία των Συρακουσών από τον Ρωμαίο Μάρκελλο, θέτει στην υπηρεσία της πατρίδας του την επιστημονική του μεγαλοφυΐα. Με θαυμαστές εφευρέσεις αποκρούει το στρατό και το στόλο του πολιορκητού, προξενώντας του μεγάλες ζημίες. Πολλές ήταν οι εφευρέσεις του.
Ο Λουκιανός κατά τον Β’ μ.Χ. αιώνα αναφέρει ότι ο Αρχιμήδης, εκτός των άλλων, επυρπόλησε το ρωμαϊκό στόλο, συγκεντρώσας πάνω σ’ αυτόν τις ακτίνες του ήλιου με κοίλους καθρέπτες. Τέλος θυσιάζει και αυτή τη ζωή του υπέρ των Συρακουσών. Τον σκότωσε βάναυσα ένας στρατιώτης, ενώ καταγινόταν να βρει νέα μηχανήματα, εκείνη δε τη στιγμή, λέγεται, ότι είπε στον οπλίτη που εισέβαλε στο χώρο όπου εργαζόταν το αθάνατο «Μη μου τους κύκλους τάραττε».

Ο τάφος του σώζεται μέχρι σήμερα στις Συρακούσες. Ο ίδιος ο Αρχιμήδης αναφέρει ότι διδάχθηκε αστρονομικά από τον πατέρα του Φειδία. Έδειξε μέγιστη ικανότητα στην κατασκευή αστρονομικών οργάνων. Έγραψε πολλά έργα που τα χαρακτηρίζει πρωτοτυπία και βάθος σκέψης. Ορθά ειπώθηκε αργότερα, ότι εκείνος που εννοεί τον Αρχιμήδη θαυμάζει ολιγότερο τις εφευρέσεις των νεωτέρων σοφών.

 
ΒΙΑΣ: Βρήκε θάνατο στις επάλξεις του καθήκοντος, αφού μίλησε για πολλή ώρα , αν και υπέργηρος, υπερασπίζοντας κάποιον ενώπιον του δικαστηρίου, έγειρε, μετά το τέλος του λόγου του, το κεφάλι του στην αγκαλιά του εγγονού του και πέθανε. 
ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΖΟΥΜΕ ΣΑΝ ΝΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟ. Ένας από τους «Επτά σοφούς» της Ελλάδος. Γεννήθηκε στην Πριήνη της Ιωνίας, γι’ αυτό και Πρινεύς ονομάζεται. Ευεργετικός, αφιλοκερδής και φιλοδίκαιος, συνηγορούσε στα δικαστήρια δωρεάν αυτεπαγγέλτως, για να υπερασπίσει τους αδικουμένους. Μετά την κατάκτηση της Πριήνης υπό των Περσών, όταν οι κάτοικοι έφευγαν συναποκομίζοντας ό,τι πολυτιμότερο είχαν, ο Βίας, αν και πλουσιότατος, απεχώρησε από τη γενέτειρα πόλη δίχως να συναποκομίσει τίποτα. Και, όταν τον ρώτησαν είπε: «ό,τι έχω, το φέρω μετ’ εμού». Η φράση αυτή έμεινε παροιμιώδης και στον ελληνικό και στο λατινικό κόσμο.
Ο Πλούταρχος, ο Αριστοτέλης, ο Στοβαίος, ο Διογένης ο Λαέρτιος, αναφέρονται στη σοφία του ανδρός, μια σοφία όχι τόσο θεωρητική, όσο πρακτική, που απέρρεε από τη βαθειά γνώση του σοφού για τον άνθρωπο και τα προβλήματά του. Λίγες μόνο γνώμες του έχουν περισωθεί, ανάμεσα δε σ’ αυτές, ένα απόσπασμα λυρικού ποιήματός του.

 

      


ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ: Καταδικάστηκε με απαίτηση του Αντίπατρου σε θάνατο και κατέφυγε στο ναό του Ποσειδώνα στην Καλαυρία, ήπιε δηλητήριο και πέθανε.  
ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΤΑ ΑΓΑΘΑ ΠΑΡΑ ΝΑ Τ' ΑΠΟΚΤΗΣΕΙΣ.

Ο μέγιστος των Ελλήνων ρητόρων. Γεννήθηκε στην Παιανία, Α. του Υμηττού, όπου σήμερα το χωριό Λιόπεσι. Η γιαγιά του ήταν Σκύθα, γι’ αυτό και ο Αισχίνης τον λοιδωρεί σαν «Σκύθη με ελληνίζουσα φωνή». Έμεινε ορφανός επτά ετών και την περιουσία, που του άφησε ο πατέρας του (μαχαιροποιός και κλινοποιός το επάγγελμα), τη σφετερίσθηκαν οι επίτροποι και οι κηδεμόνες του ορφανού. Ακόμα και τη μόρφωσή του παραμέλησαν. Εκτός απ’ αυτό, ο ορφανός ήταν και τραυλός στη γλώσσα, με άτονη αναπνοή, και δεν μπορούσε να απαγγείλει απνευστί ένα ολόκληρο στίχο. Επί πλέον ήταν άσχημος στο σώμα και καχεκτικός, γι’ αυτό και δεν εφοίτησε σε παλαίστρα, όπως οι τότε νέοι της Αθήνας. Κατόρθωσε όμως όλα τα φυσικά του ελαττώματα να τα κατανικήσει και να εξελιχθεί σ’ ένα δεινό ρήτορα. 




 
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ: Πέθανε ξαφνικά στην Αρεθούσα, πολύ κοντά στην Αμφίπολη, κατασπαραγμένος από άγριους σκύλους του βασιλιά Αρχέλαου του οποίου ήταν φιλοξενούμενος. 
Η ΑΡΕΤΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΛΑΜΠΕΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.
Ένας από τους μεγάλους τραγικούς ποιητές της αρχαίας Ελλάδος. Σύμφωνα με πληροφορία που επικράτησε, γεννήθηκε στο 40 π.Χ. στη Σαλαμίνα και, μάλιστα, την ίδια μέρα που κατατροπώθηκε ο στόλος του Ξέρξη. Το πιθανότερο όμως είναι ότι γεννήθηκε στα 485/4, όπως μαρτυρεί, το λεγόμενο Πάριο μάρμαρο. Ο Ευριπίδης αποδοκίμαζε την οχλοκρατία, καταφερόταν όμως και κατά της ολιγαρχίας και των εκπροσώπων την, των πλουσίων και, γενικά, των αλαζόνων και των σκληρών, και προτιμούσε να επικρατήσει η μέση τάξη των πολιτών, τους οποίους θεωρεί σωτήρες της πόλεως και σταθερούς φύλακες της τάξεως.




 
ΖΗΝΩΝ: Υποβλήθηκε σε μαρτυρικό θάνατο από άγριο κοπάνισμα μέσα σε μεγάλο γουδί, ύστερα από διαταγή του τυράννου Ελέας Νέαρχου! 
ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΡΜΟ, ΤΟ ΨΥΧΡΟ, ΤΟ ΞΗΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΥΓΡΟ ΠΟΥ ΜΕΤΑΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΣΤΟ ΑΛΛΟ. 
 Έλληνας φιλόσοφος της Ελεατικής Σχολής, μαθητής του Παρμενίδη. Πίστευε και δίδασκε με φανατισμό ότι κάθε κίνηση είναι φαινομενική μόνο, αφού δεν μπορεί να λάβει αρχή, και κανένα σώμα δεν μπορεί να φθάσει κάπου, πριν περάσει πρώτα από ένα άπειρο πλήθος ενδιάμεσων σταθμών. Επίσης η κίνηση, κατά τον Ζήνωνα, δεν μπορεί να τερματισθεί, και κάθε κίνηση είναι σχετική. Με τις αποδείξεις του Ζήνωνος ασχολήθηκαν ο Αριστοτέλης, ο Έγελος, ο Έρβαρτ. Εξ αιτίας των σπουδαίων αλλά και αντιφατικών αυτών θεωριών του, ο Αριστοτέλης τον ονόμασε «εφευρέτη της διαλεκτικής». Με διαταγή του τυράννου Ελέας Νεάρχου, καταδικάσθηκε σε μαρτυρικό θάνατο, και κοπανίστηκε μέσα σε γουδί, ύστερα από ανάλογα φρικτά βασανιστήρια, και αυτό, επειδή ο σοφός επιχείρησε ν’ απαλλάξει τους Ελεάτες από την τυραννία του Νεάρχου. 
 

 

 

  
ΗΣΙΟΔΟΣ: Πήγε στη Λοκρίδα και έμεινε στο σπίτι κάποιου Μιλήσιου. Εκεί φονεύθηκε από τους γιους του Μιλήσιου, οι οποίοι νόμιζαν ότι ατίμασε την αδερφή τους και το σώμα του το έριξαν στη θάλασσα. 
ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΠΟΛΗ ΥΠΟΦΕΡΕΙ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΚΑΚΟ ΑΝΔΡΑ.

Μεγάλος Έλληνας ποιητής, πατέρας του διδακτικού έπους. Γεννήθηκε στην Άσκρα της Βοιωτίας γι’ αυτό και επονομάζεται Ασκραίος. Με τον Ησίοδο η Ελλάδα του όγδοου και έβδομου αιώνα π.Χ. βγαίνει απ’ το σκότος του μύθου και αρχίζει να φωτίζεται ιστορικά. Καλλιεργητής γης κάτω από τον Ελικώνα, τραγούδησε μεταξύ αλετριού και σχόλης του, και απήγγειλε τις ωδές του σε συναθροίσεις και εορτές, δίνοντας συμβουλές κι οδηγίες στους γεωργούς και τους εμπόρους για την καλλιέργεια των αγρών. Τις γνώσεις αυτές τις είχε μεταφέρει από την πιο προοδευμένη Ιωνία, από την οποία μετανάστευσε ο έμπορος πατέρας του αφού πτώχευσε. Ο Ησίοδος είναι ο πρώτος ποιητής που ενδιαφέρθηκε για την ζωή των απλών ανθρώπων και αυτός που άνοιξε το δρόμο της γήινης πραγματικότητας και της ειρηνικής εργασίας στους αρχαίους βουκολικούς.

     
ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ: Δολοφονήθηκε, διότι στρατηγεύοντας στην εκστρατεία της Αμφίπολης δεν μπόρεσε να σώσει την πόλη από τους Σπαρτιάτες και το στρατηγό τους Βρασίδα.

Ο χρονογραφικά πρώτος κριτικός, ιστοριογράφος και άξιος λόγου αττικός πεζογράφος. Γεννήθηκε στο δήμο Αλιμούντος (Ν.Α. του Π. Φαλήρου, σημερινό Άλιμο) στα 470 π.Χ. Πολιτογραφημένος Αθηναίος, ήταν υιός του Ολάρου, απογόνου του Ολόρου, βασιλέα της Θράκης, που την κόρη του, Ηγησιπόλη, παντρεύτηκε ο Μαραθωνομάχος Μιλτιάδης. Αλλά και με τους Πεισιστρατίδες είχε συγγένεια. Τα πλούτη του πατέρα του, του επέτρεψαν να λάβει εξαιρετική παιδεία και αγωγή. Είχε δασκάλους το φιλόσοφο Αναξαγόρα και το ρήτορα Αντιφώντα, που την αρετή του εξαίρει στα συγγράμματά του. Εκτός απ’ αυτούς επέδρασαν στην πνευματική του διαμόρφωση και άλλοι σοφοί, που συνέρρεαν τότε στην Αθήνα. Το 430 προσεβλήθη από τη φοβερή επιδημία που είχε ενσκήψει και που ο ίδιος περιγράφει. Το 424 τον ονόμασαν στρατηγό σε μια εκστρατεία περί τη Θάσο και τη Θράκη, όπου ήταν γνωστός και ασκούσε δύναμη, γιατί στη λεγομένη Σκαπτήν Ύλην, ήταν ιδιοκτήτης μεταλλείων χρυσού. Επειδή απέτυχε στην εκστρατεία αυτή και τον νίκησε ο Βρασίδας στην Αμφίπολη, κατηγορήθηκε για προδοσία και καταδικάσθηκε σε θάνατο. Διέφυγε όμως την εκτέλεση, εγκαταλείποντας την πατρίδα του, και αυτοεξορίστηκε επί είκοσι έτη. Η φυγή αυτή ωφέλησε την ιστορία των γραμμάτων, γιατί ο εξόριστος Θουκυδίδης βρήκε καιρό να περιηγηθεί τόπους που είχαν γίνει το θέατρο του πολέμου και, εντελώς απερίσπαστος, να μελετήσει.

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Αυτοκτόνησε με θάνατο από ασιτία, μετά την ήττα των Αθηναίων στη Χαιρώνα. 
ΚΑΘΕ ΤΙ ΠΟΥ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΕΙΣ, ΝΑ ΤΟ ΕΞΕΤΑΖΕΙΣ ΠΡΩΤΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ.

Ο τέταρτος σε σειρά στους περίφημους αττικούς ρήτορες. Ήταν υιός του Θεοδώρου του αυλοποιού, και έτυχε καλής και επιμελημένης αγωγής και παιδείας. Φιλομαθής, μαθήτευσε σε ονομαστούς σοφιστές (Γοργίας, Τεισίας), γνώρισε ακόμη την διδασκαλία του Σωκράτη, δεν είχε όμως κλίση στη διαλεκτική, την οποία μάλιστα περιφρονούσε. Στην αρχή ξεκίνησε σαν λογογράφος, από την άσκησή του δε αυτή σώζονται 6 λόγοι (402 – 393 π.Χ.).

Από φυσική δειλία και αδυναμία φωνής δεν έπαιρνε μέρος ούτε σε αγώνες, ούτε και σε δημόσιες συζητήσεις. Το 393 τον κάλεσε ο Κόνων στη Χίο, που μόλις είχε καταλάβει, για να του εμπιστευθεί μια πολιτική διοργάνωση δημοκρατικού τύπου. Το 390 ίδρυσε ρητορική σχολή, που το πρόγραμμά της αποτελούσε ο εναρκτήριος λόγος του κατά των σοφιστών, και με τον οποίο υποσχόταν να αναδείξει μαθητές όχι μόνο σοφούς και ρήτορες, αλλά και άνδρες ικανούς να εννοούν και να πράττουν. 

 
ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ: (Κορίνθιος) Παρανοϊκή μορφή φιλοσόφου, θέλοντας να εξαφανίσει, σε μεγάλη ηλικία, κάθε ίχνος του, διέταξε δυο έμπιστους σωματοφύλακες να παραφυλάξουν τη νύχτα ένα ορισμένο σημείο και να σκοτώσουν τον πρώτο διαβάτη που θα περνούσε από εκεί και αμέσως να τον θάψουν. Την ίδια εντολή είχε δώσει σε άλλους τέσσερις, να σκοτώσουν σε μικρή απόσταση τους δύο πρώτους, και σε άλλους οκτώ να σκοτώσουν σε μεγαλύτερη απόσταση τους τέσσερις προηγούμενους! Η διαταγή εξετελέσθη και έτσι έμεινε άγνωστος ο τάφος του Περίανδρου, διότι ο διαβάτης που πέρασε από εκεί μεταμφιεσμένο σε χωρικό ήταν ο ίδιος ο Περίανδρος!  
ΟΤΑΝ ΕΥΤΥΧΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΕΤΡΙΟΠΑΘΗΣ, ΟΤΑΝ ΔΥΣΤΥΧΕΙΣ ΣΥΝΕΤΟΣ.



   
ΠΟΛΥΒΙΟΣ: Πέφτοντας από το άλογο του με πολλά τραύματα άφησε την τελευταία του πνοή. Ένας από τους διαπρεπέστερους ιστοριογράφους του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Γεννήθηκε στη Μεγαλόπολη, όπου και πέθανε ύστερα από ατύχημα. Έπεσε από το άλογο. Μορφώθηκε στρατιωτικά και πολιτικά. Αυτός εκόμισε τη σποδό του Φιλοποίμενος στην πατρίδα του Μεγαλόπολη στα 183, το δε 181 εστάλη ως πρεσβευτής της Αχαϊκής Συμπολιτείας στην Αυλή του Αλέξανδρου. Το 169 εξελέγη ίππαρχος. Το 167, μετά την ήττα του Περσέα, εστάλη μαζί με άλλους Αχαιούς ως όμηρος στη Ρώμη, για να συνδεθεί εκεί με πολλούς επιφανείς Ρωμαίους. Είχε γίνει επιστήθιος φίλος με τον Σκιπίωνα Αιμιλιανό, τον οποίο συνόδευσε σε μακρές περιοδείες του στην Ιταλία, Γαλατία και Ισπανία. 

  

ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ: Κάηκε μέσα στο σπίτι του από τη φωτιά που έβαλε ο Κύλων με μια ομάδα επαναστατών.  
ΑΡΧΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΑΔΑ.
Μέγας σοφός της αρχαιότητος, ο ιδρυτής της λεγομένης Ιταλικής Πυθαγορείου Σχολής. Γεννήθηκε στη Σάμο και ήταν υιός του Μνησάρχου του δακτυλογράφου και της ωραιοτάτης Πυθαΐδος. Με σύσταση του Σαμίου τυράννου Πολυκράτη, πήγε στην Αίγυπτο κοντά στον Άμασιν. Έμεινε εκεί, έμαθε τη γλώσσα των Αιγυπτίων, μυήθηκε στα αιγυπτιακά άδυτα και μελέτησε τις Βίβλους των. Ύστερα πήγε στην Κρήτη και μαζί με τον Επιμενίδη κατέβηκαν στο Ιδαΐον άντρον. Είχε δάσκαλο τον Φερεκύδη, στην Λέσβο, και τον Αναξίμανδρο στη Μίλητο. Επιστρέφοντας στη Σάμο και θέλοντας να διαδώσει τις γνώσεις του, δεν έγινε ούτε κατανοητός ούτε πιστευτός. Γι’ αυτό το λόγο πήγε στη Σικελία, όπου τον υπεδέχθησαν με ευμένεια διάφορες ιταλικές πόλεις. Ιδιαίτερα στον Κρότωνα, όπου και νυμφεύθη, ίδρυσε την πρώτη εταιρεία και μύησε τους πρώτους μαθητές του. 



 
ΣΑΠΦΩ: Γκρεμίστηκε από ένα βράχο στο ακρωτήριο Λευκάτα (στη Λευκάδα), ύστερα από ερωτική απογοήτευση που δοκίμασε τον ωραίο αλλά ακατάδεχτο ναυτικό Φάωνα.

Μεγίστη Ελληνίδα ποιήτρια, η πρώτη γυναίκα στον κόσμο που έγραψε ποιήματα. Γεννήθηκε στη Λέσβο, κατ’ άλλους στην Ερεσσό και είχε πατέρα τον Σκάμανδρο. Ονομάσθηκε Δεκάτη Μούσα. Εξορίστηκε από τον Πιττακό, για λόγους πολιτικούς, στις Συρακούσες, όπου την περιέβαλαν με τιμές. Κατέστησε το σπίτι της Επιμορφωτήριο για τις νέες και τις γυναίκες, οι οποίες, λόγω των κοινωνικών και πολιτικών συστημάτων ήταν καταδικασμένες στην αμάθεια. Λόγω της επιρροής της στις νεαρές της φίλες και μαθήτριες, στις οποίες εδίδασκε μελωδία, χορό, ποίηση, τρόπους, εκτιμήθηκε και αγαπήθηκε με αληθινή αφοσίωση απ’ αυτές, γεγονός που παρερμηνεύθηκε από πολλούς μισογύνες και εχθρούς της γυναικείας πνευματικής ανάπτυξης. 

 

 

ΣΟΦΟΚΛΗΣ: Πνίγηκε καταπίνοντας μια ρώγα σταφυλιού.  
ΤΑ ΓΗΡΑΤΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. 

Ο δεύτερος από τους τρεις μέγιστους τραγικού του Ε’ αιώνος, και ένας από τους επιφανέστερους που είδε ο κόσμος. Υιός του Σόφιλλου, γεννήθηκε στον αττικό δήμο του Κολωνού στα 496 π.Χ., μέσα σε πλούσια οικογένεια. Μορφώθηκε άρτια και από παιδί πρώτευε στους αγώνες της μουσικής και της γυμναστικής. Κατά τα επινίκια, μετά τη ναυμαχία της Σαλαμίνος, ο Σοφοκλής, κρατώντας λύρα, παιάνιζε μπροστά στην πομπή. Είχε διδαχθεί τόσο καλά μουσική, ώστε τα χορικά των τραγωδών του τα συνέθετε ο ίδιος. Την τραγωδία τη διδάχθηκε από τον Αισχύλο, για να νικήσει το δάσκαλό του, με την πρώτη του εμφάνιση σαν δραματικός ποιητής στον αγώνα του 468, με την τετραλογία του «Τριπτόλεμος», και με κριτές τον Κίμωνα και τους συστράτηγούς του. Επί δέκα έτη, οι δύο αυτοί μεγάλοι τραγικοί, κυριαρχούσαν στο θέατρο. Ο Σοφοκλής ενδιαφέρθηκε για τα πολιτικά πράγματα και τιμήθηκε από τους Αθηναίου, και μάλιστα, ύστερα από την παρουσίαση της «Αντιγόνης», τον εξέλεξαν στρατηγό στον κατά των Σαμίων πόλεμο (441 – 439).    

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Καταδικάστηκε από το Αθηναϊκό δικαστήριο σε θάνατο με κώνειο. (Μετά την απόφαση που τον καταδίκαζε να πιει το κώνειο, οι φίλοι του είπαν στον Σωκράτη:

-"Οι Αθηναίοι σε καταδίκασαν σε θάνατο"!

Κι ο Σωκράτης απάντησε:  "Κι αυτούς τους καταδίκασε η φύση".Με 281 ψήφους εναντίον 275, δηλαδή με πλειοψηφία 6 μονάχα ψήφων, ο Σωκράτης κηρύχτηκε ένοχος. Οι δικαστές τον ρώτησαν ποια ποινή προτιμούσε να του επιβληθεί και εκείνος ζήτησε με κάποια ειρωνεία, μια τιμητική αμοιβή. Τους απάντησε: "Να σιτίζομαι στο Πρυτανείο".) 
ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΑΔΙΚΕΙΣΑΙ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΔΙΚΕΙΣ.

Ένας από τους σοφότερους άνδρες της αρχαιότητας. Γεννήθηκε στην Αθήνα στα 470 π.Χ., και ήταν υιός του γλύπτη Σωφρονίσκου και της μαίας Φαιναρέτης, από το δήμο Αλωπεκής. Στην αρχή δοκίμασε ν’ ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα του, οι δε Τρεις Χάριτες, άγαλμα που σωζόταν επί Παυσανία, ήταν έργο δικό του. Γρήγορα όμως εγκατέλειψε τη γλυπτική, για ν’ αφοσιωθεί στη φιλοσοφία, στην οποία και αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του, διδάσκοντας, όχι σε σχολείο, αλλά συζητώντας σε κάθε σημείο της πόλεως με ανθρώπους κάθε τάξεως και με κύριο στόχο τα ηθικά, θρησκευτικά, κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Η διαλεκτική ικανότητά του, η λεπτότητά του και η πνευματική πρωτοτυπία του με τον τέλεια ηθικό χαρακτήρα του, προσέλκυαν τους νέους αριστοκράτες με τους οποίους ιδιαίτερα συνδεόταν. Αντίθετα προς του συγχρόνους του σοφιστές, ο Σωκράτης δεν ελάμβανε αμοιβή για τη διδασκαλία του.

   
ΧΙΛΩΝ: Πέθανε σε πολύ μεγάλη ηλικία στην Πίσα από υπερβολική χαρά, που του δημιουργήθηκε όταν αγκάλιασε το γιο του, που επέστρεψε από την Ολυμπία νικητής στο αγώνισμα της πυγμαχίας.  
Ο ΘΕΟΣ ΤΑΠΕΙΝΩΝΕΙ ΤΗΝ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΕΞΥΨΩΝΕΙ ΤΑ ΤΑΠΕΙΝΑ. 

Ένας από τους Επτά σοφούς της αρχαιότητος, υιός του Δαμαγέτου, που έζησε κατά τον έκτο αιώνα π.Χ. Στα 566 διετέλεσε έφορος, για ν’ ανυψώσει την ισχύ αυτού του αξιώματος. Ίσως σ’ αυτόν οφείλονται τα δύο περίφημα αποφθέγματα «Γνώθι σ’ αυτόν» και «Μηδέν άγαν», που ήσαν σκαλισμένα πάνω στον τοίχο του ναού του Απόλλωνος στους Δελφούς. Η παράδοση λέγει ότι πέθανε από χαρά, όταν αγκάλιασε το υιό του Ολυμπιονίκη. Από τα αποφθέγματά του λίγα διασώθηκαν, μια μικρή δε συλλογή είδε το φως μόλις στις αρχές του περασμένου αιώνα. 
   

ΠΗΓΗ